บริการเสริมของคลินิค

สมชายหักเลี้ยวพวงมาลัยไปทางด้านซ้ายอย่างรวดเร็วจนมือเกือบจะพันกันเป็นปม ด้วยการเลี้ยวรถอย่างน่าหวาดเสียวนี้ทำให้สายสมรที่นั่งเบาะข้างๆของสมชายถึงกับหัวแทบเซเกือบจะกระแทกกับกระจกที่ประตูข้าง

"นี่! ถ้าไม่เต็มใจมาก็บอกกันดีๆก็ได้ ทำไมต้องแกล้งกันแบบนี้"

สายสมรพยายามใช้มือจัดทรงผมให้เข้าที่ จากการที่มันโบกสบัดไปเมื่อสักครู่นี้

"ก็บอกจนไม่รู้จะบอกอย่างไรแล้วว่าไม่อยากมา บอกมานานแล้ว เมื่อคืนก็บอก เมื่อเช้าก่อนออกมาก็บอก แล้วยังคิดว่าพี่อยากจะมานักเหรอ"

สมชายกระแทกเสียงออกมาโดยที่สายตายังมองไปข้างหน้า

"เอาน่าๆ ถือว่ามาเพื่อน้องวันสักเถอะนะ มันอึดอัดคาใจมานานแล้ว เต็มใจหน่อยน่า... นิดเดียวเอง"

สายสมรทำเสียงออดอ้อนเหมือนลืมเหตุการณ์เมื่อสักครู่ที่ถูกสมชายแกล้งเลี้ยวรถแรง

"ดูสิ...ดู! หน้าตาแบบนี้ยังคิดว่าจะเต็มใจอยู่มั้ย"

สมชายหันหน้ามาทางสายสมร หน้าของเขาตอนนี้งอจนเกือบเหมือนพระจันทร์เสี้ยวแล้ว สายสมรเห็นหน้าสมชายถึงกับหัวเราะเบาๆ เธอไม่กล้าเผยเสียงหัวเราะนี้ให้สมชายรู้ เพราะสายสมรรู้ดีว่าสมชายไม่ชอบให้ใครหัวเราะเยาะเขา ยิ่งโดยเฉพาะเกี่ยวกับเรื่องนี้

"เอ้า! แล้วไปอย่างไรต่อ บอกทางมาเร็วๆ"

สมชายยังทำเสียงฮึดฮัดต่อไป

"อืม... เมื่อกี๊นี้เลี้ยวเข้าซอยมาแล้วให้ขับรถตรงไปเรื่อยๆจนถึงร้านก๋วยเตี๋ยว คลินิคจะอยู่ในซอยถัดไป อ้อ!นั่นไงร้านก๋วยเตี๋ยว เลี้ยวเข้าซอยนั้นเลยพี่"

สมชายเตรียมเลี้ยวเข้าซอยด้านซ้ายมือตามคำบอก เขาแกล้งหักพวงมาลัยอย่างรวดเร็วอีกครั้ง แต่คราวนี้สายสมรรู้ทันจึงหาที่จับอย่างมั่นคงเพื่อต้านแรง G ไม่ให้ส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายต้องไปกระทบกระแทกกับอะไร

สมชายคิดถึงบทสนทนาเช้านี้ก่อนที่จะออกจากบ้านกัน เขาทำทุกอย่างแล้วที่จะปฏิเสธิที่จะมาสถานที่แห่งนี้กับสายสมร

"ทำไมล่ะ จะไปคลินิคแบบนั้นทำไม ก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติก็ดีแล้วนี่"

"ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็ไปตรวจดูให้รู้ไปเลยว่าปัญหามันเกิดจากอะไร ถ้ามันเป็นที่น้ำเชื่อของพี่ไม่แข็งแรง หมอเขาก็จะให้ยาบำรุงมากิน ถ้าเป็นที่น้องก็ให้หมอเขาช่วยรักษา พี่แทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย แค่ช่วยตัวเองแล้วเอาน้ำอสุจิใส่ในถ้วยพลาสติก แต่น้องสิอาจจะต้องเจาะเลือด หรือให้หมอใช้คีมถ่างของน้องดูข้างใน ไม่รู้จะเจ็บหรือเปล่าเนี่ย"

สายสมรพยายามพูดให้ตัวเองดูน่าจะทรมาน เพื่อทำให้เธอนั้นดูเป็นผู้เสียสละ(กว่า) ในการที่จะไปตรวจร่างกายพร้อมรับคำปรึกษาปัญหามีบุตรยาก

"แล้วจะให้พี่ไปตรวจน้ำเชื้อทำไมว่ามันอ่อนหรือไม่อ่อน ค่าตรวจตั้ง 500 งั้นพี่เอาเงิน 500 นั้นไปซื้อยาบำรุงมากินเลยไม่ดีกว่าหรือ ไม่ไปหรอก มันน่าอายจะตายไป ไปสถานที่แบบนั้นเพื่อบอกคนอื่นๆว่าเราไม่มีน้ำยา รู้ถึงไหนอายถึงนั่น"

"จะไปอายใครล่ะพี่ ใครๆเขาก็ไปกัน ต้นกับตู่ยังไปเลย คู่นั้นอยากมีมานานแล้ว น้องก็อยากมีลูกกับเขาบ้างนะ ดูสิเพื่อนบางคนลูกโตจนเป็นหนุ่มเป็นสาวแล้ว น้องก็ใกล้จะเลขสามแล้วนะยังไม่มีสักหน่อเลย"

ประโยคท้ายที่สายสมรพูดนั้นเสียงเริ่มสั่นเครือ คล้ายเหมือนกับจะมีสายน้ำตาจุกอยู่ที่คอก่อนจะไหลออกมาที่ตา สมชายเห็นท่าไม่ดีจึงยอมเออออตามภรรยาสุดที่รักที่แต่งงานกันมาเกือบจะ 10 ปีแล้ว เช้าวันนี้ทั้งคู่จึงขับรถออกมาเพื่อมายังสถานที่ๆสายสมรได้รับคำแนะนำมาจากเหล่าเพื่อนๆ

และในที่สุดสมชายก็คล่อยๆเคลื่อนรถเข้าไปจอดยังลานจอดรถเล็กๆของคลินิกแห่งนี้ ตึกของคลินิกค่อนข้างจะเก่าดูวังเวงน่าสยดสยอง แต่สิ่งที่ทำให้ความน่ากลัวนั้นหายไปเพราะคนเดินเข้าออกตึกจำนวนมาก และเมื่อเดินเข้าไปในตัวตึกก็เห็นคนที่มานั่งรอตรวจเป็นจำนวนมากเช่นกัน

"พี่นั่งรอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวน้องไปจองบัตรคิวก่อน"

สายสมรปล่อยให้สมชายนั่งอยู่ที่โต๊ะโซฟาคนเดียว เขาคิดว่าคงต้องใช้เวลานั่งรอนานมาก เพราะคนที่อยู่รอบๆตัวเขาก็เป็นร้อยกว่าคนแล้ว พอนั่งไปสักพักสมชายเริ่มสังเกตุสีหน้าของผู้คน เขาคิดว่าเรื่องปัญหาการมีบุตรยากมันก็เป็นสาเหตุแห่งทุกข์จริงๆ นี่แค่คลินิคเดียวยังมีคนหลายร้อยที่มาปรึกษาปัญหานี้ แล้วทั่วประเทศไทยคงจะมีคลินิคแบบนี้เกิดขึ้นเป็นดอกเห็ด เขาคิดถึงว่าธุรกิจนี้คงมีมูลค่าหลายพันล้านบาทแน่ๆ ความจริงแล้วสมชายเป็นคนที่ยังไงก็ได้กับเรื่องนี้ มีก็มี ไม่มีก็ไม่มี เขาไม่อยากฝืนธรรมชาติ

"สามีคุณสายสมรค่ะ"

เสียงเรียกจากพยาบาลดังขึ้นพร้อมกับสายสมรที่เดินมาจูงมือสมชาย ผิดคาดของสมชายที่คิดว่าต้องรออีกนานโขเพราะมีคนรอต่อคิวเกินร้อย

พยาบาลยื่นถ้วยพลาสติกมีฝาปิดที่อยู่ในถุงพลาสติกอีกชั้นหนึ่งให้สมชาย ซึ่งมีชื่อของสายสมรติดอยู่บนนั้น

"เดี๋ยวเชิญเดินตามขึ้นมาบนชั้นบนเลยค่ะ"

พยายาบาลเดินนำสมชายขึ้นไปบนชั้น 3 ของตึก และหยุดลงที่หน้าห้องๆหนึ่งก่อนจะเปิดประตู บรรยากาศในห้องมืดอับมีกลิ่นน้ำหอมจางๆกลิ่นที่สมชายเกลียดที่สุด

"เดี๋ยวเข้าไปในห้องนี้เลยนะคะ แล้วก็ปิดประตูล็อคห้องไว้เลยค่ะ"

พยาบาลพูดเสร็จก็เดินลงไปชั้นล่าง ปล่อยให้สมชายยืนกลั้นหายใจอยู่หน้าห้อง เพราะเขาไม่อยากสูดกลิ่นน้ำหอมกลิ่นน่ารำคาญนี้ แต่สักพักเขาก็ตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องพร้อมปิดประตูล็อคลูกบิดไว้ ตอนนี้เขาต้องทำใจสูดกลิ่นน้ำหอมที่ไม่พึงประสงค์นี้เข้าไปแล้ว เพราะหน้าของสมชายเริ่มเขียว

สมชายมองไปรอบๆห้องที่บรรยากาศหน้าขนหัวลุก ผนังบางด้านสีเริ่มลอกอันเนื่องมาจากความเก่าและความชื้นของน้ำที่ซึมผ่านเนื้อปูนเข้ามา สมชายเริ่มคิดว่าเขาจะทำอย่างไรเพื่อให้น้องชายของเขาแข็งตัวขึ้นมาได้ เขาเหลือบไปเห็นกองหนังสือที่อยู่ในชั้นวาง และบนนั้นมีคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คที่เปิดรอแล้วอีกหนึ่งเครื่อง สมชายมุ่งตรงไปที่กองหนังสือเพื่อจะหาดูหนังสือปลุกใจเสือป่าสักเล่ม แต่ปรากฎว่าหนังสือแต่ละเล่มนั้นเป็นหนังสือเก่าๆขาดๆ บางเล่มบวมน้ำและมีคราบเหลืองๆติดอยู่ สมชายเลือกหยิบเล่มที่ดูสมบูรณ์ที่สุดขึ้นมา นางแบบล้วนแต่เป็นฝรั่งถ่ายแบบประเภทฮาร์ดคอร์ซึ่งสมชายไม่ชอบดู สมชายจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปเลื่อนเมาส์ที่โน๊ตบุ๊คเพื่อจะลองหาเปิดหนังผู้ใหญ่

สมชายเลื่อนดูรายชื่อหนังที่ส่วนใหญ่เป็นชื่อดาราหนัง AV ญี่ปุ่นที่คุ้นเคยบ้างไม่คุ้นบ้าง เขาเลือกเปิดดูหลายเรื่องแต่ปรากฎว่าแทบทุกเรื่องล้วนเป็นหนังเก่าหลายสิบปีแล้ว หนังหลายเรื่องก็ถ่ายทำไม่ดีไม่ปลุกอารมณ์ของเขาได้เลยแม้แต่น้อย สมชายคิดว่าที่นี่คงไม่ได้อัพเดทหนังใหม่ๆเลยตั้งแต่เปิดให้บริการมา ตอนนี้เขาตัดสินใจปิดหนังทุกเรื่องไว้และวางเมาส์ไว้ที่ตำแหน่งเดิม

สมชายทิ้งตัวลงนอนบนโซฟายาว เขาเริ่มคิดแล้วว่าวันนี้คงไม่สามารถรีดน้ำเชื้อของตัวเองออกมาได้อย่างแน่นอน คงจะต้องหาคำพูดข้ออ้างอะไรสักอย่างเพื่อลงไปบอกสายสมรว่าเขาทำไม่สำเร็จ แล้วพยาบาลจะทำสีหน้าอย่างไรเมืื่อรู้ว่าเขาไม่สามารถเอาน้ำอสุจิออกมาได้ และคนอีกกว่าร้อยคนที่นั่งรอคิวอยู่ข้างล่างคงจะหัวเราะเยาะเขาที่แค่เรื่องง่ายๆแค่นี้ก็ไม่สามารถทำได้ ความจริงกับแค่เรื่องการช่วยตัวเองเป็นสิ่งที่สมชายเคยทำและทำบ่อย แต่บรรยากาศของสถานที่ต่างหากที่ทำให้เขาทำไม่สำเร็จ สมชายคิดว่าจะหลับตาพักสมองสักครู่ แต่ทันใดนั้น! มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น 3 ครั้งอย่างแผ่วเบา สมชายลุกขึ้นไปเปิดประตูพร้อมดูนาฬิกาที่ข้อมือ เขาอยู่ในห้องนี้มาเกือบ 20 นาทีแล้ว

สมชายเปิดประตูก็เจอหญิงสาวผมยาวหุ่นดี หน้าตาสระสรวยน่ารักพร้อมด้วยรอยยิ้มที่ชวนมองยิ่งนัก เธออยู่ในชุดลำลองขาสั้น เสื้อแขนกุดเปิดเนินอก สมชายถึงกับยืนนิ่งพูดอะไรไม่ออก

"ขอโทษนะคะ พอดีเห็นคุณเข้าไปนานแล้วผิดสังเกตุกลัวว่าจะมีปัญหา ฉันเลยเอาเจลหล่อลื่นมาให้ค่ะ เผื่อจะช่วยได้"

หญิงสาวผมยาวยื่นกระปุกเจลสีฟ้าใสใส่มือของสมชาย สมชายยื่นมือไปรับอย่างอัตโนมัติ อุ้งมือของเขาเผลอไปสัมผัสที่หลังมือของหญิงสาว นั่นทำให้รอยยิ้มจากทั้งคู่เผยออกมา และยิ่งกว่านั้นสมชายรู้สึกว่าร่างกายเริ่มซู่ซ่าขึ้นมาทันทีทันใด

"เอ่อ... แล้วมันใช้ทำอะไรได้บ้างครับ"

สมชายแกล้งถามคำถามโง่ๆออกไป ในใจอยากให้สาวสวยตรงหน้ามาสาธิตวิธีใช้ให้เขา และเหมือนกับคำขอในใจของสมชายจะเป็นจริงเมื่อเธอพูดอะไบางอย่างออกมา

"เดี๋ยวเราเข้าไปในห้องกันก่อนค่ะ เดี๋ยวจะบอกให้ว่าใช้อย่างไรได้บ้าง"

หญิงสาวผมยาวเดินเข้าไปในห้องทันที สมชายรีบปิดประตูพร้อมล็อคลูกบิด ความจริงแล้วสมชายก็มีหน้าตาที่หล่อเหลาอยู่พอประมาณ เขาคิดว่าเธออาจจะหลงเสน่ห์ของสมชายเข้าให้แลัว

"เดี๋ยวมานั่งที่โซฟาก่อนนะคะ เดี๋ยวเราจะเริ่มจากเบาๆก่อน"

สมชายทำตามคำสั่งของเธออย่างว่าง่าย แม้เขาจะไม่รู้ว่าเริ่มจากเบาๆนั้นคืออะไร แต่แค่มานั่งตรงนี้ก็ทำให้น้องชายของเขาเริ่มที่จะปึ๋งปั๋งขึ้นมาบ้างแล้ว

"เคยบอกทางคลินิคไปหลายทีแล้วว่าให้พยายามหาหนังใหม่ๆ หนังสือใหม่มาเปลี่ยนบ้าง แต่ไม่เห็นมีใครเคยทำอะไรสักที อย่างนี้ลูกค้าก็มีปัญหาหมด"

เธอพูดพร้อมหันหน้าไปที่ชั้นวางคอมพิวเตอร์และกองหนังสือเก่าๆ ตอนนี้สมชายไม่คิดถึงเรื่องนั้นแล้ว เขาคิดถึงแค่หญิงสาวผิวขาวผมยาวที่อยู่ตรงหน้าเขาเท่านั้นในตอนนี้

หญิงสาวเปิดฝากระปุกและเทมันใส่มืออย่างระมัดระวัง จากนั้นเธอค่อยคลานบนโซฟาเข้ามาหาสมชาย ด้วยท่าที่ก้มตัวลงมาทำให้เสื้อที่เปิดเนินอกอยู่แล้วยิ่งเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ในนั้นชัดเจนยิ่งขึ้นนัก เธอเอื้อมมือลงไปที่เป้ากางเกงของสมชายและใช้มือรูดซิบกางเกงออกมา สมชายทำหน้าระรื่น

{{{{{{{{{{เซ็นเซ่อร์}}}}}}}}}}

สมชายยืนดูดบุหรี่บริเวณหลังลานจอดรถที่มีเครื่องหมายแสดงว่าเป็นที่สูบบุหรี่  เขาพ่นควันออกมาอย่างสบายใจ สีหน้าของเขาในตอนนี้เต็มไปด้วยความอิ่มเอมที่เขาได้รับ ก่อนหน้านี้ไม่นานสมชายเดินลงบันไดพร้อมถ้วยพลาสติกที่เต็มไปด้วยส้ำอสุจิของเขา และในตอนนี้สายสมรก็ได้เข้าไปตรวจภายในกับหมอแล้ว สมชายจึงออกมาสูบบุหรี่ข้างนอกอย่างสบายใจ

ไม่นานมีลุงภารโรงของคลินิคเดินมาสูบบุหรี่ข้างๆสมชาย

"อ้าวพ่อหนุ่ม มาตรวจสุขภาพที่นี่เหรอ"

"ใช่ครับลุง ผมมาตรวจน้ำเชื้อ และแฟนก็มาตรวจภายใน"

"อ่อ"

ลุงภารโรงอัดควันบุหรี่เข้าเต็มปอด

"ลุงทำงานที่นี่ใช่มั้ยครับ"

"ใช่แล้ว ลุงเป็นคนดูแลตึกหลังนี้"

สมชายสูบบุหรี่เฮือกสุดท้ายของมวน จนไฟที่เผาไหม้ใบยาลามไปถึงชื่อยี่ห้อบุหรี่ตรงเหนือก้นกรอง สมชายขยี้ดับไฟจากมวนบุหรี่ในอ่างทราย

"คือว่า ผมเคยได้ยินมาว่าที่คลินิคแห่งนี้มีเจ้าหน้าที่หญิงสาวสวยไว้คอยช่วยเหลือรีดน้ำเชื้อให้ สำหรับผู้ชายที่อวัยวะเพศไม่ค่อยแข็งตัว จริงหรือเปล่าครับ"

ลุงภารโรงทำหน้านิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะตอบคำถาม

"แหม... ไม่มีหรอกพ่อหนุ่ม สถานที่แบบนี้มันจะไปมีของแบบนั้นได้อย่างไรกัน"

พูดจบลุงภารโรงก็อัดบุหรี่เข้าปอดทันทีเหมือนเขาไม่อยากจะพูดอะไรมาก เขาหวังว่าให้สมชายเลิกถามไปเอง แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของสมชาย สมชายจึงถามต่อ

"แต่คนรู้จักของผมเขาเคยเจอนะ เขาเคยมาที่นี่และมีผู้หญิงผมยาวเข้ามาช่วยรีดน้ำเชื้อให้เขา และผมเคยได้ยินมาหลายครั้งด้วยนะ"

ลุงภารโรงทำท่าอึกอักๆเหมือนไม่ค่อยอยากจะพูดอะไร

"คลินิคของเราเป็นคลินิคที่มีใบอนุญาติ เราจะมาทำเป็นเล่นๆไปไม่ได้หรอก เพื่อนๆของพ่อหนุ่มคงจะพูดเล่นไปอย่างนั้นเองมั้ง ไม่มีหรอกผู้หญิงผมยาวอะไรนั่นน่ะ"

"แต่คนรู้จักของผมหลายคนพูดเป็นเสียงเดียวกันเลยนะครับ ว่าผู้หญิงผมยาว ทั้งที่พวกเขาแทบจะไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย"

ลุงภารโรงอัดควันบุหรี่เฮือกสุดท้ายของมวนบุหรี่เต็มแรงเข้าปอด และตอนนี้ไฟบนบุหรี่ก็ลามไปถึงชื่อยี่ห้อบุหรี่ที่อยู่เหนือก้นกรองแล้วเช่นกัน

"เอาล่ะๆ สิ่งที่ลุงจะเล่าต่อไปนี้หากพ่อหนุ่มฟังแล้วห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเด็ดขาดนะ"

"ได้สิครับ ผมจะไม่เอาเรื่องนี้ไปพูดให้ใครฟังเลย"

สมชายทำท่าตื้นเต้น เมื่อกำลังจะได้รู้ความลับของโรงพยาบาล

"สิ่งที่เพื่อนๆของพ่อหนุมเล่ามานั้นเป็นเรื่องจริง นี่คือบริการเสริมของโรงพยาบาลเราจริงๆ"

"นั่นไงผมว่าแล้วว่ามันต้องเป็นเรื่องจริง แล้วทำอย่างไรผมถึงจะได้เจอเธออีก เอ่อ... ผมหมายถึงทำอย่างไรผมถึงจะได้เจอเธอ"

สมชายทำท่าเหมือนมีชัย เมื่อลุงภารโรงยอมรับว่าเป็นเรื่องจริง

"ลุงว่าอย่าไปเจอเลยดีกว่า เธอคนนั้นไม่ใช่พนักงานของคลินิกเรา"

"เธอเป็นเอาท์ซอร์ทจากข้างนอกเหรอครับ"

"เปล่า เธอเป็นวิญญาณ!"

สมชายตกใจอ้าปากค้างไปแล้ว แต่ลุงภารโรงไม่ทันสังเกตุเห็น

"คือว่าคลินิกของเราทำสัญญากับดวงวิญญาณดวงนั้น ให้ช่วยจัดการเรื่องการรีดน้ำเชื่อจากลูกค้าของเราในรายที่อวัยวะเพศไม่แข็งตัว พ่อหนุ่มเชื่อมั้ยว่าก่อนหน้านี้เราสูญเสียรายได้ไปเดือนละล้านกว่าบาท เพราะวันๆหนึ่งมีลูกค้าที่ไม่สามารถหลั่งได้เป็นร้อยคน ทำให้ขาดรายได้วันละห้าหมื่นกว่าบาท เดือนนึงก็ล้านกว่าบาท พอมีดวงวิญญาณดวงนั้นเข้ามาช่วย คลินิคก็มีผลกำไรเพิ่มมากขึ้น ทำให้เจ้าหน้าที่ของคลินิคๆได้รับโบนัสเพิ่มมากขึ้นหลายเท่าตัว รวมทั้งลุงด้วย"

สมชายยังทำสีหน้าตกใจสุดขีด ลุงภารโรงหันหน้ามามอง

"อ้าว นี่เธอตกใจแทนเพื่อนๆเธอหรือไงกัน"

"ปะๆ เปล่าครับ แค่ตกใจที่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมาด้วย เอ่อ... ผมสงสัยอีกอย่าง แล้วคลินิคนี้ใช้อะไรทำสัญญากับดวงวิญญาณดวงนั้นครับ ในเมื่อมันสร้างรายได้ให้คลินิคเดือนละเป็นล้านบาท ค่าตอบแทนต้องมีค่ามหาศาลแน่ๆเลย"

สมชายยังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"โชคดีแล้วนะที่พ่อหนุ่มไม่ได้เจอเธอ ข้อตกลงระหว่างคลินิคของเรากับดวงวิญญาณคือ เราจะยอมสังเวยชีวิตของชายหนุ่มที่เคยใช้บริการกับเธอเดือนละ 1 คน โดยให้เธอเลือกคนที่ถูกใจเธอที่สุดมาและจะตามไปเก็บดวงวิญญาณหนุ่มเคราะห์ร้ายนั้นมากักขังไว้ แต่เธอไม่ต้องห่วงเพื่อนๆเธอหรอกนะ ตัวเลือกมีเยอะ หวยมันคงไม่มาออกที่เพื่อนเธอหรอกน่า"

ลุงภารโรงพูดจบก็หัวเราะออกมาเล็กน้อย แต่สมชายกลับยิ่งเครียดขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงแววตาคู่นั้นที่มองเขาด้วยความปราถนา

"แล้วมันมีทางแก้มั้ยครับสำหรับผู้ชายที่เคยเจอเธอ"

"พ่อหนุ่มดูท่าทางจะเป็นห่วงเพื่อนมากๆเลยนะ ทางแก้มันไม่มีหรอก อ้อ! เดี๋ยวลุงขอตัวก่อนนะ"

ลุงภารโรงเดินจากไปทิ้งสมชายให้ยืนขาสั่นอยุ่คนเดียว

สื่อโฆษณา

อนุภาพเร่งรีบแต่งตัวให้ทันเวลาทำงานในเช้านี้ เขายังรักษาเวลาได้ดีและยังเหลือเวลาอีกกว่า 10 นาทีก่อนที่อนุภาพจะต้องออกจากบ้าน หลังจากผูกเนคไทลายสวยเข้ากับเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าลูกกวาดเสร็จ อนุภาพก็รีบเดินออกมานั่งยังโต๊ะทานข้าวรอเวลาที่ภรรยาของเขาจะยกจานอาหารเช้ามาวาง

"ที่รักจ้ะ ตอนนี้ข่าวหมีแพนด้าออกลูกไปถึงไหนแล้ว?"

"ไม่รู้สิพี่ ไม่ได้ดูข่าวเลย ลองเปิดทีวีดูข่าวเช้าสิ"

อนุภาพกดรีโมทเปิดช่องโทรทัศน์เพื่อหวังจะดูข่าวเกี่ยวกับสัตว์ที่กำลังเป็นกระแสมาหลายปีแล้ว และเขาก็ชื่นชอบมันด้วย

'และในช่วงถัดไปครับท่านผู้ชม สำหรับผู้ที่เป็นแฟนพันธ์แท้หมีแพนด้า เรามีรายงานสุขภาพของแม่หมีมาให้ท่านรับชม เดี๋ยวไว้ช่วงหน้าเรามารับชมกันครับ'

เสียงโทรทัศน์จากพิธีกรนักเล่าข่าวชื่อดังพูดตัดเข้าสปอตโฆษณา อนุภาพทำท่าโล่งใจเพราะข่าวที่เขากำลังติดตามกำลังจะถูกนำเสนอ

'หากแสงแดดกำลังทำร้ายผิวคุณ ปกป้องผิวจากรังสียูวีด้วยครีมxxx ผิวที่เคยคล้ำหมองเปลี่ยนเป็นกระจ่างใสได้ภายใน 3 สัปดาห์ เปลี่ยนคุณให้เป็นคนใหม่ เพิ่มเสน่ห์ในตัวคุณจนคนข้างหลังเหลียวมอง' ภาพยนตร์โฆษณาแสดงภาพหญิงสาวเดินฝ่าแสงแดดแรง เธอก้มดูผิวที่แขนและทำท่ากลุ้มใจกับสีผิวที่ดำคล้ำ ตัดมาที่ภาพเธอคนนั้นค่อยๆชะโลมเนื้อครีมลงบนผิวกาย ทันใดนั้นสีผิวเธอสว่างขึ้นทั้งตัวราวกับใช้เวทย์มนต์

ภรรยาของอนุภาพนำจานอาหารเช้ามาวางที่โต๊ะ อนุภาพตักกินอาหารบนจานอย่างเร่งรีบเพื่อรักษาเวลาที่ต้องออกจากบ้านไปทำงาน

'กลิ่นปากตอนเช้าเป็นปัญหาที่ทุกคนต้องเจอ ใหม่ยาสีฟันyyyช่วยลดกลิ่นปากยามเช้า' ภาพอะนิเมชั่นแสดงเชื้อแบคทีเรียก่อตัวขึ้นในปาก ยามที่คนหลับใหล ตัดมาที่ภาพของคนที่ใช้ยาสีฟันยี่ห้อที่กำลังพูดถึง มีเชื้อแบคทีเรียก่อตัวขึ้นน้อยมาก สุดท้ายเป็นภาพชายหนุ่มตื่นนอนขึ้นพร้อมบอกทักทายฝ่ายหญิงที่ตื่นมาพร้อมกัน พวกเขายิ้มแย้มเมื่อพูดคุยกันตอนตื่นนอน

'เพิ่มความสัมพันธ์ที่แนบแน่น ด้วยการบอกรักยามเช้า' คำโฆษณาปิดท้าย

'คุณได้ทำอะไรเพื่อโลกใบนี้หรือยัง คุณสามารถเริ่มต้นง่ายๆด้วยการหันมาใช้รถยนต์ไฮบริดจ์ ซึ่งช่วยลดการใช้น้ำมันได้ถึง 50 เปอร์เซ็นต์ รถzzzไฮบริดจ์ใหม่' ภาพโฆษณาแสดงรถยนต์คันใหญ่ที่แล่นไปบนท้องถนน ไม่ว่ารถคันนั้นจะแล่นผ่านไปทางไหนก็จะมีกราฟฟิคภาพต้นไม้โผล่ขึ้นมาเหมือนมีเวทย์มนต์ 'รักโลกใบนี้ แนนเริ่มแล้ว แล้วคุณเริ่มรึยังคะ'

'ปอนด์มีปัญหาผมร่วงผมหยาบ ขาดน้ำหนักชี้ฟูจนเพื่อนๆทัก ช่วงนั้นหนักใจมากจนทำให้ปัญหาเพิ่มมากขึ้น จนได้มาใช้แชมพูiii ปัญหาที่ผมเคยร่วงและหยาบหายไป กลับกลายเป็นผมนุ่มลื่นมีชีวิตชีวา จนตอนนี้ใครๆก็มาทักว่าไปทำอะไรกับผมมา' ภาพโฆษณาแสดงดาราหญิงสาวชื่อดังผมยาว ที่ตอนแรกผมของเธอชี้ฟูกระเซอะกระเซิง แต่แค่เธอบอกว่าได้เริ่มใช้แชมพูยี่ห้อนี้แล้ว ผมของเธอเปลี่ยนเป็นเส้นตรงมันวาวราวกับใช้เวทย์มนต์สะกด ในตอนท้ายดาราสาวชื่อดังเธอพูดสัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าเธอใช้แชมพูราคาไม่แพงยี่ห้อนี้เป็นประจำ จนทำให้ผมเธอนั้นดูเงางามเทียบเท่ากับใช้ผลิตภัณฑ์ราคาแพง

'มื้อเช้าเป็นมื้อที่สำคัญที่สุด ดูแลสุขภาพของคุณและคนที่คุณรัก ด้วยอาหารเช้าjjjทุกวันสิคะ เพียงแค่เติมน้ำร้อนแล้วทิ้งไว้ 3 นาที อาหารที่จะทำให้คุณอิ่มท้องรวมถึงคุณค่าทางอาหารที่ครบถ้วน แค่นี้ก็จะทำให้คุณพร้อมรับวันใหม่ในทุกๆเช้า' ภาพโฆษณาแสดงภาพแม่บ้านสาวในชุดทำงานฉีกซองอาหารเช้า จากนั้นเธอรินน้ำร้อนลงไปและปิดฝา ต่อมาภาพพ่อแม่ลูกนั่งล้อมวงกินอาหารซองกันดูมีความสุข ฝ่ายลูกทำท่าเอร็ดอร่อยกับอาหารสำเร็จรูปนั้นเหมือนกับมันเป็นเมนูอาหารราคาแพงจากภัตตาคารหรู

'ป้าแก่แล้ว เจ็บป่วยโรคภัยไข้เจ็บมันเยอะ อุบัติเหตุก็เกิดบ่อย เข้าโรงบาลหลายครั้งก็มีค่าใช้จ่าย' ภาพโฆษณาแสดงภาพหญิงชราจ่ายเงินค่ารักษาพยาบาลด้วยเงินสด 'ไม่อยากไปรบกวนลูกเค้าหรอก ภาระเค้าเยอะ' ภาพตัดมาที่หญิงสาวเดินหิ้วลูกไปมา จากนั้นดาราพิธีกรชายชื่อดังปรากฏขึ้นมาในโฆษณาพร้อมอธิบาย

'ประกันชีวิตสำหรับผู้สูงอายุkkk เริ่มต้นเพียงวันละ 8 บาทก็คุ้มครองได้สูงสุด 2 แสนบาท ทำเถอะครับเพื่อจะได้ไม่เป็นภาระกับคนที่คุณรัก ประกันชีวิตสำหรับผู้สูงอายุจากบริษัทkkk'

'ลุ้นเที่ยวทัวร์ญี่ปุ่นกับดารายอดนิยม เพียงคุณส่งรหัสใต้ฝามาทาง sms ที่เบอร์ *?????????? คุณก็จะได้รับ 1 สิทธ์ในการลุ้นเที่ยวฟรีกินฟรีกับดาราที่คุณชื่นชอบ ยิ่งส่งมากยิ่งมีสิทธิ์มาก' ภาพโฆษณาแสดงดาราชายชื่อดังเดินทางไปเที่ยวเมืองญี่ปุ่น 'และยังลุ้นของรางวัลรวมอีกมากมายมูลค่ารวมกว่า 20 ล้าน' ภาพแสดงของรางวัลซึ่งมีรถมอเตอร์ไซค์ โทรศัพท์มือถือและโทรทัศน์ 'รีบๆหน่อยนะครับ เครื่องดื่มชาเขียวlll'

'70 เปอร์เซ็นของร่างกายมนุษย์คือน้ำ' ภาพโฆษณาแสดงสายน้ำที่ไหลตามธรรมชาติไปมา หมูมวลต้นไม้ทำเป็นได้รับความชุ่มชื้นเมื่อสายน้ำไหลผ่าน จากนั้นภาพเปลี่ยนเป็นเส้นทางคล้ายอวัยวะภายในของร่างกายมนุษย์ สายน้ำวิ่งไปตามทางให้ความชุ่มชื้น 'สุขภาพดีเริ่มจากภายใน ดื่มน้ำดื่มสะอาด น้ำดื่มตราmmm'

ภาพโฆษณาแสดงชายหนุ่มทำงานหนัก เขาช่วยเหลือผู้อื่นที่กำลังเดือดร้อน เล่นกีฬาหนักๆ มีสายตาผู้หญิงจ้องมองด้วยความชื่นชม 'บ่งบอกความเป็นผู้ชายให้โลกรู้ เครื่องดื่มnnn'

หญิงสาวในโฆษณามองทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง เธอกำลังคิดถึงชายหนุ่มที่เพิ่งจะเจอกัน ก่อนหน้านี้เธอและเขาคบกันอย่างมีความสุข ทั้งคู่นั่งกินอาหารเช้าและมีถ้วยกาแฟ ทั้งคู่จิบกาแฟ ภาพในอดีตทำให้หญิงสาวร้องไห้ ในอีกมุมหนึ่งของชายหนุ่มที่เคยมีอดีตร่วมกันกับหญิงสาว เขานึกถึงภาพและกลิ่นกาแฟถ้วยนั้น ชายหนุ่มตัดสินใจทิ้งอนาคตที่กำลังจะก้าวไปเพื่อหวนกลับไปหาหญิงสาว และกาแฟถ้วยนั้น

เสียงเคาะประตูดังขึ้นที่บ้านของหญิงสาว ชายหนุ่มกลับมาหาเธอ ท้ายสุดทั้งคู่กลับมานั่งดื่มกาแฟด้วยกันอีกครั้ง คำบรรยายโฆษณาในตอนท้ายเขียนไว้ว่า 'กาแฟaaa รสชาติที่คุณคุ้นเคย'

หลังจากจบโฆษณากาแฟ อนุภาพก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือ เขาคิดว่าคงจะไม่ได้ดูข่าวนั้นแล้วเพราะตอนนี้เป็นเวลาที่เขาจะต้องออกจากบ้าน ไม่อย่างนั้นเขาจะไปทำงานสาย แต่ทันใดนั้นภาพในจอโทรทัศน์ตัดเข้ารายการข่าวเช้า ไตเติ้ลและเสียงเพลงของรายการดังขึ้น อนุภาพคิดว่าขอออกบ้านช้าสัก 1 นาทีก็คงไม่น่าจะมีปัญหา

'ช่วงข่าวเข้าสนับสนุนโดย ยาบำรุงโลหิตตราหมอbbb'

ภาพในโทรทัศน์ตัดไปที่โลโก้ของยา และค้างมันไว้สักพัก

'รถยนต์ยี่ห้อccc โฉบเฉี่ยวไปกับเส้นทางของคุณ'

โลโก้ในโทรทัศน์เปลี่ยนเป็นโลโก้ของรถยนต์

'กาแฟสมุนไพรตรา...'

อนุภาพกดรีโมทปิดโทรทัศน์ทันทีโดยไม่รอฟังว่ากาแฟสมุนไพรนั้นจะใช้ชื่อยี่ห้ออะไร เขารู้สึกหงุดหงิดกับโฆษณาคั่นรายการที่ยาวนานเหลือเกิน และข่าวเกี่ยวกับสัตว์ที่เขาสนใจนั้นก็ยังไม่รู้เรื่องกันเลย อนุภาพคว้ากุญแจรถและรีบเปิดประตูออกจากบ้านไป โดยที่ไม่ลืมจะบอกลาภรรยาของเขาก่อนออกจากบ้าน

อนุภาพขับรถขึ้นทางด่วนเพื่อตรงเข้าไปยังใจกลางเมือง ออฟฟิศของเขาตั้งอยู่ในย่านเศรษฐกิจ นั่นจึงทำให้ทุกเช้าอนุภาพต้องฝ่าคลื่นการจราจรแบบนี้ทุกวัน และในวันนี้การจราจรบนทางด่วนก็เหมือนกับทุกๆวัน รถก็ไหลไปเรื่อยๆ จอดบ้างไหลบ้างจนทำให้อนุภาพเริ่มเบื่อ สายตาของเขาจับจ้องไปที่ป้ายโฆษณาใหญ่ยักษ์ข้างทางด่วน

'สายการบินราคาประหยัด แต่คุณภาพและบริการระดับ World class'

นั่นคือข้อความโฆษณาบนแผ่นป้ายของสายการบินราคาถูก ภาพชายหนุ่มท่าทางภูมิฐานแลดูฉลาดแต่งตัวด้วยชุดนักบิน ข้างๆมีหญิงสาวผมยาวหน้าตาสระสรวยแต่งชุดแอร์โฮสเตส ภาพพื้นหลังเป็นเครื่องบินขนาดกลาง และใต้ภาพมีข้อความโฆษณาปิดท้ายว่า

'สายการบินที่ใครๆก็บินได้ และใครๆก็เลือกบิน สายการบินxyz'

'หมู่บ้านijk บ้านหรูใจกลางเมืองที่พร้อมจะให้คุณเป็นเจ้าของ ด้วยผ่อนเริ่มต้นเพียงเดือนละ 2x,xxx บาท สิ่งอำนวยความสะดวกระดับ Luxury ที่จะให้คุณได้ใช้ชีวิตหรูหราในแบบที่คุณเป็น' แผ่นป้ายแสดงภาพบ้านหรู ผู้คนในภาพนั้นยิ้มแย้มกันอย่างมีความสุข เบอร์โทรศัพท์สำหรับติดต่อโครงการเป็นเลขตองเพื่อให้ง่ายในการจดจำ รถเคลื่อนตัวเชื่องช้าพอที่จะให้อนุภาพอ่านข้อความบนแผ่นป้ายได้ทุกตัวอักษร และประโยคสุดท้ายบนป้ายนั้นเขียนไว้ว่า

'เลือกใช้ชีวิตในแบบที่คุณเป็น อยู่บ้านในแบบที่คุณเลือก'

'ออกรถกระบะlmnวันนี้ รับข้อเสนอดาวน์ต่ำเพียง 3x,xxx บาท* หรือผ่อนราคาต่ำสุดเพียงเดือนละ 3,xxx บาท**' ภาพบนแผ่นป้ายแสดงดาราหนุ่มยืนกอดอกอยู่ข้างรถกระบะคันใหญ่ อนุภาพสังเกตเห็นดอกจันอยู่ใกล้กับตัวเลขในข้อความ เขาพยายามมองหาคำอธิบายของดอกจันว่าอยู่ที่ไหนบนแผ่นป้าย

เขาเจอตำแหน่งของคำอธิบายนั้นแล้วมันอยู่ด้านล่างสุดของป้ายนั่นเอง แต่ตัวอักษรคำอธิบายนั้นเล็กมากจนอนุภาพอ่านไม่ออก มีแต่เพียงเบอร์โทรศัพท์ที่โชว์เด่นหรา

'เครื่องดื่มบำรุงสมองยี่ห้อabc มีสารอาหารที่จำเป็นต่อการเจริญเติบโตของสมอง มีส่วนผสมของวิตามินบี 1 ถึงบี 12 มีส่วนช่วยให้การทำงานของสมองให้เป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพ' แผ่นป้ายโฆษณามีภาพของหนุ่มสาวในชุดนักศึกษายืนเรียงกัน บางคนมีหมวกและเครื่องมือแพทย์ บางคนใส่หมวกคล้ายวิศวกร และอีกหลายๆคนแต่งชุดคล้ายอาชีพที่มาจากคณะยอดนิยมในมหาลัย

ภาพเบื้องหน้าของเหล่านักศึกษา เป็นภาพเด็กสาวกำลังยกดื่มเครื่องดื่มบำรุงสมองยี่ห้อabc ข้างตัวเธอมีหนังสือกองทับกันหลายเล่ม เหมือนกับว่าเธอกำลังจะอ่านหนังสือสอบเข้ามหาลัย

'เพราะพลังงานคือแรงขับเคลื่อนเมืองไทย พวกเราจึงออกแสวงหาแหล่งพลังงานจากทั่วโลก' โลโก้บริษัทพลังงานdefเด่นหราบนแผ่นป้าย พร้อมกลุ่มคนแต่งตัวคล้ายวิศวะกรพลังงานกำลังวางแผนดูดซับและกักเก็บพลังงานจากทั่วทุกมุมโลกมาเป็นของตัวเอง 'เพื่อความยั่งยืนทางพลังงานของไทยทุกคน'

'ลงทุนอย่างชาญฉลาด เลือกกองทุนหุ้นผสมจากธนาคารghi ลดความเสี่ยงและเพิ่มผลตอบแทนอย่างคุ้มค่า' แผ่นป้ายแสดงชายหนุ่มในชุดพนักงานออฟฟิศยืนมองไปบนท้องฟ้า ข้างๆมีคู่ชายหญิงชรายืนยิ้ม 'เพื่ออนาคตที่มั่นคงแม้ยามแก่ชรา อย่ารอช้า เริ่มต้นความมั่นคงกับกองทุนหุ้นผสมจากธนาคารghi'

อนุภาพเห็นคำอธิบายเล็กๆตรงด้านล่างแผ่นป้ายโฆษณานี้ แต่เขาอ่านมันไม่ออก อนุภาพคิดว่ามันน่าจะเขียนว่า 'การลงทุนมีความเสี่ยง โปรดศึกษาข้อมูลก่อนการลงทุน'

'นิตยาสารjkl นิตยาสารสำหรับคุณผู้ชาย ครบถ้วนด้วยเนื้อหาที่ผู้ชายอยากรู้และต้องรู้' ภาพหญิงสาวในชุดนุ่งน้อยทำสายตาเย้ายวนอารมณ์ ยืนถือปกนิตยาสารที่มีชายหนุ่มถอดเสื้อถูกห้อมล้อมด้วยหญิงสาวนับสิบในชุดว่ายน้ำอยู่ในนั้น

'ถ้าไม่อยากเฉิ่ม เริ่มอ่านนิตยาสารjklด่วน!' อนุภาพมองภาพหญิงสาวในแผ่นป้ายโฆษณานี้ เขาเคลิบเคลิ้มกับใบหน้าที่เซ็กซี่และเนินเนื้อที่ถูกปกปิดด้วยผ้าชิ้นน้อย

'ลดน้ำหนักอย่างถาวรกับสถาบันลดน้ำหนักmno' ป้ายโฆษณาแสดงภาพดาราสาวที่ผอมเพียวบางเหมือนหุ่นนางแบบยืนโพสท์ท่าในชุดราตรีครึ่งตัว 'ด้วยวิทยาการแห่งการลดน้ำหนักจากประเทศสหรัฐอเมริกา คุณจึงมั่นใจถึงความปลอดภัย ไม่มีผลข้างเคียงนุ้ยพิสูจน์แล้วค่ะ'

อนุภาพคุ้นหน้าทันทีสำหรับพรีเซ็นเตอร์สาวบนแผ่นป้ายโฆษณา ที่ในอดีตตอนเข้าวงการใหม่ๆนั้นตัวเธออ้วนฉุ แต่ตอนนี้เธอมีหุ่นทรวดทรงในอุดมคติของสังคมไทย ตอนนี้เขาเริ่มเบื่อหน่ายกับภาพและข้อความบนแผ่นป้ายโฆษณายักษ์ที่ตั้งอยู่ข้างทางด่วนแล้ว เพราะเขาเห็นมันทุกวันและอ่านมันทุกวัน ด้วยสภาพแวดล้อมต่างๆทำให้จุดพักสายตาของอนุภาพมักจะไปตกอยู่ที่ตำแหน่งป้ายพอดี อนุภาพเลื่อนมือไปกดปุ่มเปิดฟังเครื่องรับวิทยุในรถยนต์ เขาหวังว่าเสียงเพลงคงจะช่วยจรรโลงจิตใจของเขาได้บ้าง แต่อนุภาพคิดผิด

'สำหรับช่วงนี้ครับเป็นช่วงกิจกรรมดียามเช้ากับค่ายโทรศัพท์xxyy เราจะให้ท่านผู้ฟังสามารถเข้ามาร่วมสนุกกับเรา โดยการส่ง sms มาที่เบอร์ 123456 ในหัวข้อ บอกรักอย่างไรในวันวาเลนไทน์ สำหรับข้อความไหนที่โดน เราแจกไปเลยค่ะ บัตรเติมเงินโทรศัพท์มือถือxxyy มูลค่า 300 บาท  อ้าว! มีผู้ร่วมสนุกส่งข้อความมาแล้วค่ะ ข้อความนี้เขียนไว้ว่า...' อนุภาพกดปุ่มเปลี่ยนคลื่นทันที

เสียงเพลงป๊อปบรรเลงเคล้าเสียงร้องของนักร้องสาววัยรุ่นขับกล่อมยามเช้า อนุภาพตั้งใจฟังท่อนเพลงฮิตที่คุ้นเคย แต่ทว่าเพลงดำเนินมาถึงช่วงท้ายๆแล้วและยังไม่ทันที่จะจบเพลงดี เสียงดีเจสาวใหญ่ก็พูดแทรก

'จบไปแล้วนะคะ สำหรับเพลงรักสุดซึ้งที่เปิดให้ฟังก่อนเริ่มต้นวันทำงาน ตอนนี้เราไปรับฟังผู้สนับสนุนรายการก่อนค่ะ แล้วช่วงหน้ากลับมาฟังเพลงเพราะๆกันใหม่' ดีเจสาวใหญ่ตัดเข้าสปอตโฆษณา

'เบื่อไหม กับการใช้ชีวิตแบบเดิมๆ คนเดิมๆ สถานที่เดิมๆ อาหารมื้อเดิมๆ เพลงเดิมๆ บรรยากาศเดิมๆ ทางเดิมๆ เริ่มเปลี่ยนชีวิตหาความแปลกใหม่ เริ่มที่ตัวคุณก่อน ใหม่! เครื่องสำอางaabb เปลี่ยนคุณเป็นคนใหม่ ให้ชีวิตคุณไม่ซ้ำซากจำเจ เครื่องสำอางaabb'

'วันแห่งความรัก โอกาสดีที่จะมอบสิ่งดีๆให้กับคนที่คุณรัก มอบccddรังนกแท้ 100 เปอร์เซ็นให้กับคนที่คุณรักในวันวาเลนไทน์ คุณค่าแห่งรักแท้อยู่ที่การให้ มอบรักแท้ มอบccddรังนกให้คนรักของคุณ'

'ด่วน! สำหรับผู้ที่กำลังจะสอบเข้าเรียนต่อในมหาลัย ช่วงเตรียมพร้อมเป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด ให้เราช่วยเตรียมพร้อมให้คุณ กับสถาบันกวดวิชาeeff เรามีติวเตอร์ชื่อดังที่พร้อมจะมอบความมั่นใจให้กับนักเรียนทุกคน หากอยากเลือกจะประสบความสำเร็จ เลือกเรานะคะ สถาบันกวดวิชาeeff'

'ยาหม่องตรา...' อนุภาพกดปุ่มเปลี่ยนคลื่นอีกครั้ง

'เท่สุดๆ กับมอเตอร์ไซค์gghh...' ปุ่มเดิมถูกกดอีกครั้ง

'ผู้สนับสนุนรายการของเราค่ะ ขอขอบคุณยาแก้หวัดiijj ให้เราดูแลคุณตลอดไป ขอขอบคุณกาแฟผงปรุงสำเร็จkkll รสชาติแท้กาแฟโบราญ และ...' อนุภาพกดปุ่มอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาเลือกที่จะกดปุ่มปิดเครื่อง อนุภาพเลือกที่จะนั่งเงียบๆอยู่ในรถ และใช้สมาธิทั้งหมดกับการขับรถให้เคลื่อนไปข้างหน้า

ในที่สุดอนุภาพก็มาถึงออฟฟิศก่อนเวลาเข้างาน เขาหิ้วกระเป๋าเอกสารสำคัญไปวางไว้บนโต๊ะทำงาน จากนั้นอนุภาพเดินตรงไปที่โต๊ะชงกาแฟเพื่อชงกาแฟดื่ม เขาเจอหัวหน้าของเขากำลังยกถ้วยกาแฟดื่ม

"สวัสดีครับบอส"

"อ้าวคุณอนุภาพ ว่ายังไง พร้อมหรือยังบ่ายนี้ที่จะไปเสนองานให้ลูกค้า"

"พร้อมนานแล้วครับเจ้านาย เอกสารทุกอย่างผมเตรียมไว้หมดแล้ว หัวหน้าอยากตรวจเอกสารก่อนมั้ยครับ"

"เสียเวลาน่า งานของคุณอนุภาพเชื่อถือได้อยู่แล้ว ช่วงเช้าไม่มีอะไรงั้นเดี๋ยวคุณอนุภาพก็ตรวจทานเอกสารให้พร้อมแล้วกันนะ แล้วเที่ยงๆก็ค่อยออกไปพบลูกค้า"

"ได้ครับหัวหน้า"

พูดเสร็จอนุภาพเดินเข้าไปชงกาแฟและหยิบถ้วยไปนั่งดื่มที่โต๊ะ เขายังติดใจเรื่องข่าวหมีแพนด้าที่ยังไม่รู้เรื่อง อนุภาพเปิดโปรแกรมเว็บบร๊าวเซอร์และค้นหาข่าวเรื่องหมีแพนด้าคลอดลูกจากเซิร์ซเอ็นจิ้น ผลการค้นหาอันดับแรกๆจะเป็นเว็บวาไรตี้ ไม่ใช่เว็บข่าว แต่อนุภาพไม่สนใจเขาคลิ๊กเข้าไปในเว็บผลการค้นหาอันดับแรก

อนุภาพพยายามเลื่อนหน้าจอลงมา เพราะหน้าเว็บไซต์ส่วนหัวนั้นเต็มไปด้วยแบนเนอร์โฆษณาเต็มไปหมด เขาพยายามหมุนลูกกลิ้งบนเมาส์ แต่หมุนเร็วเท่าไหร่หน้าจอเว็บไซท์ก็ยังเลื่อนลงมาไม่ถึงเนื้อหาสักที มีแต่โฆษณาเต็มไปหมด อนุภาพรู้สึกรำคาญจนทนไม่ไหว เขาปิดแท็บหน้าเว็บไซต์นั้น และเปิดเว็บไซต์ถัดไปจากอันดับผลการค้นหาจากเซิร์ซเอ็นจิ้น อนุภาพเปิดอีก 4 เว็บ และ 4 เว็บนั้นก็เต็มไปด้วยโฆษณาแบนเนอร์เต็มหน้าเว็บไซต์ อนุภาพปิดเว็บไซต์ทั้ง 4 ทันทีจนมาถึงเว็บไซต์ที่ 5 เขารู้สึกว่าเว็บไซต์นี้ดูโล่งดี ปราศจากแบนเนอร์ที่น่ารำคาญ และเนื้อหาข่าวสารก็มองเห็นได้โดยไม่ต้องเลื่อนหน้าจอลงมาแต่อย่างใด

แม้เว็บไซต์นี้จะไม่มีแบนเนอร์รูปภาพที่รกรุงรัง แต่เว็บไซต์นี้มีโฆษณาของ google adsense ซึ่งจะมีลักษณะเป็นข้อความบรรยายเนื้อหาโฆษณาและมีลิงค์ของเว็บไซต์ การติดโฆษณาแบบนี้ไม่ทำให้หน้าเว็บรกรุงรัง เพราะมีการจัดเรียงอย่างเหมาะสม ใช้รูปแบบตัวอักษรที่กลมกลืนกับอักษรอื่นบนหน้าเว็บไซต์ทำให้ดูโปร่งโล่งสบายสายตา และสิ่งสำคัญอีกประการสำหรับการโฆษณาของ google adsense ที่ทำให้เนื้อหาโฆษณาน่าสนใจ คือระบบที่จะใช้บันทึกการใช้งานของเจ้าของคอมพิวเตอร์เครื่องนั้น ว่าเจ้าของมีความสนใจเกี่ยวกับอะไร มักจะเข้าเว็บไซต์เกี่ยวข้องกับอะไร google จะเลือกคัดสรรเนื้อหาโฆษณาที่น่าจะอยู่ในความสนใจของเจ้าของเครื่องมาแสดง จึงทำให้โฆษณาทุกตัวที่อยู่บนหน้าเว็บไซต์นี้เป็นเนื้อหาที่อนุภาพสนใจ นี่จึงเป็นการโฆษณาที่ตรงกลุ่มเป้าหมายมากที่สุด ไม่ใช่การโฆษณาแบบหว่านแห

อนุภาพมีความสนใจในเรื่องการแต่งรถ โดยปกติเขามักจะเข้าเว็บไซต์เกี่ยวการแต่งรถยนต์ โฆษณา google adsense จึงดึงโฆษณาเกี่ยวกับยานยนต์มาแสดงบนหน้าเว็บ นั่นจึงทำให้สายตาของอนุภาพถูกดึงดูดไปที่โฆษณาแทน แม้เนื้อหาของข่าวหมีแพนด้าอยู่ตรงหน้าแล้ว แต่เขาไม่ได้สนใจข่าวเลย อนุภาพมุ่งแต่จะคลิ๊กที่โฆษณาเพื่อไปยังเว็บไซต์ที่เขาสนใจ

รูปภาพมากมายและรายการอุปกรณ์ที่มีเทคโนโลยีใหม่ที่น่าสนใจ แสดงออกมาทางเว็บไซต์ที่อนุภาพเข้าไปดู จนในที่สุดอนุภาพก็สั่งซื้อของผ่านเว็บไซต์นี้ไป 7 หมื่นกว่าบาท เขายังใช้เวลาอีกกว่าชั่วในการดูเว็บไซต์นั้น อนุภาพเห็นโทรศัพท์ของเขามี sms เข้า ปรากฏว่า sms นั้นคือข้อความเตือนจากธนาคารว่าเขามีการใช้จ่ายผ่านบัตรไปแล้วกว่า 7 หมื่นบาท อนุภาพตกใจกับจำนวนเงินที่มากขนาดนี้ เขาไม่ได้กังวลว่าจำนวนเงินที่มากถึง 7 หมื่นที่จ่ายไป แต่เขานึกไม่ถึงว่าเขาจะจ่ายเงินไปถึง 7 หมื่นบาทโดยซื้อสินค้าไป 10 กว่าชิ้นในเวลาไม่ถึง 10 นาที และยิ่งกว่านั้น อนุภาพไม่ทันรู้ตัวหรือได้ยับยั้งชั่งใจใดๆเลยเวลาที่เขาเลือกซื้อสินค้าแต่ละชิ้น

อนุภาพนั่งทบทวนถึงเหตุการณ์ที่เขาเจอมาตั้งแต่ตอนเช้า นับตั้งแต่เขาเปิดโทรทัศน์เพื่อดูข่าวยามเช้าจนถึงตอนนี้ ที่อนุภาพเลือกจะจ่ายเงินออกจากกระเป๋าอย่างง่ายดายโดยที่เขาเห็นข้อความให้ไปยังเว็บไซต์ที่เขาสนใจ ทั้งๆที่ตั้งแต่เช้าอนุภาพเห็นสื่อโฆษณาผ่านตามาหลายสิบแล้ว แต่สื่อเหล่านั้นไม่สามารถเบี่ยงเบนความสนใจหรือโน้มน้าวให้อนุภาพคล้อยตามได้เลย

อนุภาพคิดได้ดังนั้น เขาหยิบกระเป๋าเอกสารขึ้นมาวางบนโต๊ะและรื้อเอกสารในนั้นออกมา อนุภาพสร้างเอกสารชุดใหม่โดยใช้เวลาที่เหลืออีกกว่า 3 ชั่วโมง เมื่อเอกสารชุดใหม่เสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาจับเอกสารทั้งสองชุดใส่ลงไปในกระเป๋า จากนั้นจึงนั้นจึงเก็บข้าวของออกจากออฟฟิศไปพบลูกค้า

เวลาบ่ายโมงตรงหลังจากที่อนุภาพแวะกินข้าวก่อนแล้ว เขาเดินทางไปยังออฟฟิศของลูกค้าเพื่อมาพบกับคนที่เขานัดไว้

"สวัสดีครับ พอดีผมมีนัดกับคุณอดุลย์ตอนบ่ายโมงนี้ครับ"

อนุภาพพูดพลางมองไปที่นาฬิกาข้อมือของเขาซึ่งบอกเวลาอีก 5 นาทีจะบ่ายโมง

"ค่ะ ใช่คุณอนุภาพจากบริษัทนีโอ แอดเวอไทซิ่งมีเดียใช่มั้ยคะ คุณอดุลย์รออยู่ในห้องแล้วค่ะ เชิญในห้องได้เลยค่ะ"

พนักงานสาวผายมือไปที่ห้องที่ล้อมรอบด้วยบานกระจกใส อนุภาพมองเห็นอดุลย์ยืนในนั้น เขาเดินไปที่ห้องทำงานของอดุพลย์โดยไม่ลืมที่จะขอบคุณพนักงานสาว

"สวัสดีครับคุณอดุลย์"

"สวัสดีครับคุณอนุภาพ เอาเอกสารขึ้นมาดูเลยครับ"

"นี่ครับเอกสาร นี่คือช่องทางที่เราจะช่วยนำสื่อโฆษณาของบริษัทคุณอดุลย์ไปเผยแพร่ ช่วงรายการทางช่องทีวีเราก็มีช่วงเวลาที่เราซื้อไว้แล้ว หรือจะเป็นป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ใกล้ทางด่วน ไม่ว่าจะเป็นการโฆษณาผ่านสถานีวิทยุเราก็สามารถจัดให้ได้ คุณอดุลย์ลองดูเอกสารก่อน"

อนุภาพยื่นแฟ้มเอกสารให้กับอดุลย์ เพื่อเสนอราคา

"ดีครับ ตกลงผมจะซื้อทั้ง 3 ช่องทางเลย ทั้งทีวี ป้ายข้างทางด่วนและทางวิทยุ"

อดุลย์อ่านข้อเสนอทั้งหมดจากเอกสาร เขาพึงพอใจกับราคาที่ได้รับมา

"แต่เดี๋ยวก่อนครับคุณอดุลย์"

"มีอะไรอีกหรือครับคุณอนุภาพ"

"คือว่าผมเพิ่งจะเกิดไอเดียใหม่ขึ้นมา ความจริงมันก็ไม่ใหม่เท่าไหร่หรอก คุณอดุลย์ลองคิดดูสิว่ารูปแบบการโฆษณาที่ผมเสนอไปนั้นมันเป็นการโฆษณาแบบหว่านแห การซื้อช่วงเวลาโฆษณาตามช่องรายการทีวีแม้ผู้ที่เห็นมันเกือบค่อนประเทศ แต่มันก็ไม่ตรงกับกลุ่มเป้าหมายของเราสักเท่าไหร่ ไหนช่องรายการจะมีให้ดูหลากหลาย ไหนจะช่วงเวลาที่คนจะมาดูโฆษณาเราอีก แล้วคนที่ดูโฆษณาของเราจะสนใจสินค้าของเรากันสักกี่คน"

อนุภาพอธิบายแนวความคิดใหม่ของเขาให้ลูกค้าฟัง ท่าทางของอดุลย์ยังคงสับสนอยู่เล็กน้อยว่าอนุภาพต้องการจะบอกอะไร แต่อดุลย์ก็ยังเก็บคำถามนั้นไว้ในใจ

"เวลาที่เราดูโฆษณาในทีวีคั่นรายการโปรดของเรา แล้วโฆษณานั้นยังยาวนานต่อเนื่องโดยที่เราได้แต่จ้องดูรายการสินค้าที่เราไม่สนใจ นั่นคือสื่อที่สื่อให้กับผู้รับสื่ออย่างเปล่าประโยชน์ใช่มั้ย ถึงแม้จะมีผู้รับสื่อบางคนที่เป็นเป้าหมายของสินค้า แต่ผู้ที่ไม่ใช่เป้าหมายอีกหลายคนนั้นผมถือว่าเป็นการโฆษณาที่ไร้ประโยชน์"

"ก็ถูกของคุณนะคุณอนุภาพ แล้วมันมีวิธีไหนที่จะส่งสื่อของเราไปยังเป้าหมายได้"

"ความจริงแล้วในชีวิตประจำวันของเรามีพื้นที่อีกมากมายที่สายตาของเราจะจ้องมอง หากเราจับจองพื้นที่เหล่านั้นได้เราก็มีโอกาสที่จะเผยแพร่สื่อโฆษณาของเราได้ "

"แต่เท่าที่ผมจะนึกออก ไม่ว่าเราจะหันซ้ายแลขวาไปทางไหน เราก็เจอแต่โฆษณาเต็มไปหมด แค่ออกจากบ้านเดินข้างถนนก็เจอป้ายโฆษณา แล้วมันยังพอจะมีที่ว่างที่ไหนอีก"

อนุภาพขยับปมเนคไทที่คอเสื้อของเขา เพื่อเตรียมพร้อมบรรยายแนวคิดใหม่

"เราจะใช้พื้นที่บนตัวผลิตภัณฑ์ในการเผยแพร่สื่อโฆษณา"

อดุลย์ทำสีหน้างงงวยใส่อนุภาพ อนุภาพจึงรีบอธิบายต่อ

"เวลาที่เรามองหาผลิตภัณฑ์อะไรสักอย่าง แน่นอนเราต้องจ้องมองดูที่ฉลาก พื้นที่ตำแหน่งนั้นเราจะเอาโฆษณาของเราไปติด และวิธีการนี้นี่เองที่เราจะสามารถเจาะจงกลุ่มเป้าหมายของผู้รับสื่อโฆษณาของเราได้ว่าจะให้เป็นใคร"

อดุลย์ตั้งใจฟัง อนุภาพจึงอธิบายต่อ

"เช่นฉลากบนกล่องผงซักฟอก แน่นอนที่จะต้องเป็นแม่บ้านที่จะมาจ้องมองบนฉลาก ดังนั้นเราจึงสามารถเอาโฆษณาที่น่าจะมีกลุ่มแม่บ้านเป็นเป้าหมายไปติดไว้ได้ ซึ่งอาจจะเป็นน้ำยาถูพื้น น้ำยาขัดห้องน้ำ"

"ผมเริ่มจะมองภาพออกแล้ว แล้วถ้าเป็นผลิตภัณฑ์ของผมล่ะ ควรจะเอาไปติดอยู่บนฉลากของผลิตภัณฑ์อะไรดี"

อดุลย์หยิบขวดน้ำปลาขึ้นมาให้อนุภาพดู

"สำหรับโฆษณาน้ำปลานั้น เราสามารถเอาชื่อยี่ห้อและคำบรรยายสรรพคุณของน้ำปลา ไปติดไว้ที่ฉลากของผลิตภัณฑ์ที่เป็นของกิน หรือเครื่องปรุงชนิดอื่นๆได้ เช่นปลากระป๋อง พริกไทย ข้าวสารและอีกสารพัด คิดดูสิโฆษณาของคุณจะเข้าไปอยู่ในชีวิตประจำวันของเขา ไม่ว่าจะตื่นนอนไปแปรงฟันก็จะเห็นโฆษณาบนฉลากยาสีฟัน เวลากินข้าวก็่โฆษณาบนโต๊ะอาหาร เวลาทำงานหยิบขวดน้ำขึ้นมาดื่มก็จะมองเห็นโฆษณาอีก หรือไม่ว่าจะไปทางไหนก็จะมีโฆษณาติดตามตัวในของใช้ในชีวิตประจำวัน"

คำอธิบายจากอนุภาพนิ่งเงียบ อดุลย์กลืนน้ำลาย 1 ครั้งก่อนจะใช้นิ้วชี้ขยับแว่นสายตาบริเวณสันจมูกของเขา จากนั้นก็พูด

"สำหรับแนวคิดนี้น่าสนใจดีนะครับ แต่ผมว่าการโฆษณาแบบนั้นมันค่อนข้างจะลุกล้ำเข้าไปในชีวิตส่วนตัวของผู้บริโภคมากไปหน่อย ใช่! ถึงแม้ว่าการโฆษณาที่เราทำๆกันอยู่มันจะดูคุกคามชีวิตของคนมากเกินไปแล้ว แต่นั่นมันยังพอจะเว้นช่องว่างให้เราได้หลบหนีพวกสื่อโฆษณาต่างๆได้บ้าง ในยามที่เราไม่อยากรับสื่อเหล่านั้น เราก็เพียงแค่ปิดทีวีหรือพักผ่อนอยู่ในบ้านไม่ออกไปไหน ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าสักวันหนึ่ง สื่อโฆษณากลายเป็นข้อมูลหลักที่ถูกยัดเยียดเข้ามาในหัวของคน แทนที่จะเป็นข้อมูลข่าวสาร ความรู้ศิลปะวิทยาการ ผู้คนคงบ้าตายกันหมดโลกแน่ๆ"

อนุภาพหัวเราะเบาๆเป็นเชิงชอบใจกับคำพูดของอดุลย์ อดุลย์หัวเราะตามเล็กน้อย จากนั้นอดุลย์หยิบเอกสารจากอนุภาพขึ้นมาดูอีกครั้ง

"ถึงแม้ตัวผมเองนั้นเป็นผู้สร้างสื่อโฆษณาขึ้นมา เพราะมันจำเป็นสำหรับธุรกิจของผมที่ต้องแข่งขันในตลาด ซึ่งมันหลีกเลี่ยงไม่ได้ ผมขอใช้แค่ช่องทางโฆษณาในเอกสารนี้ก็พอแล้วครับ และโลกแห่งการถูกยัดเยียดด้วยข้อมูลของโฆษณานั้นผมว่ามันโหดร้ายเกินไป"

"อืม... ผมฟังคุณอดุลย์พูดก็มีเหตุผล ผมว่าโลกแบบนั้นมันน่ากลัวจริงๆ แต่ผมคิดว่าโลกในปัจจุบันของเรานี้ มันเป็นโลกที่แออัดยัดเยียดไปด้วยสื่อโฆษณาจริงๆ บางครั้งผมก็ไม่แน่ใจว่าข้อมูลข่าวสารอันไหนในชีวิตประจำวันของเรา จะเป็นข่าวสารจริงๆหรือจะเป็นข่าวสารที่ถูกปั้นแต่งขึ้นสำหรับแฝงไว้ด้วยโฆษณาชวนเชื่อ ในฐานะที่ผมอยู่ในวงการนี้ก็คงทำได้แค่เพียงทำตามจรรยาบรรณของวิชาชีพเท่านั้น คงไม่สามารถไปแก้ไขอะไรได้"

"ผมก็คิดเช่นนั้นครับคุณอนุภาพ โรงงานน้ำปลาของผมแม้มันจะไม่ใหญ่โตอะไรมาก กำไรในแต่ละปีก็แค่อยู่รอดไปวันๆ แต่ผมก็ทำธุรกิจอย่างโปร่งใสสะอาด ใช้วัตถุดิบทุกอย่างที่มีคุณภาพ ไม่คดโกงลูกค้า แค่นี้ผมก็คิดว่าจะทำให้ธุรกิจผมมั่นคงยั่งยืนแล้วล่ะ"

"เอาล่ะครับคุณอดุลย์ นี่ก็รบกวนเวลาของคุณมามากแล้ว วันนี้ผมได่้มาพบคุณอดุลย์เพื่อพูดคุยเรื่องธุรกิจและได้สนทนากัน ผมต้องขอบคุณมากจริงๆครับ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมขอตัวลากลับก่อนนะครับ พอดีว่าอีกครึ่งชั่วโมงมีนัดกลับลูกค้าไว้อีกที่หนึ่ง"

"ขอบคุณมากครับคุณอนุภาพ เดี๋ยวผมจะให้แผนกประชาสัมพันธ์ของโรงงานติดต่อไปอีกที"

ทั้งคู่ล่ำลากัน อนุภาพเดินออกมาจากโรงงานไปที่ลานจอดรถ เขาจุดบุหรี่ขึ้นสูบ 1 ตัว เมื่ออนุภาพอัดควันเข้าปอดเต็มที่และพ่นมันออกมา เขากดเบอร์โทรศัพท์เพื่อต่อสายถึงใครบางคน

"หัวหน้า เดี๋ยวผมจะออกไปพบกับเสี่ยเปาที่บริษัทผลิตอาหารเสริม ผมมีแผนการโฆษณาใหม่จะไปนำเสนอให้เสี่ย ผมรับรองว่าถ้าเสี่ยรับข้อเสนอใหม่ของผม มันจะทำเงินเข้าบริษัทเราอย่างมหาศาลเลยครับ"

"ดีมากๆ พยามเข้า แต่ว่าแผนที่ว่ามันคืออะไร? อืม... ยังไงก็แล้วแต่ ตามที่เราคุยกันไว้นะ ถ้าปลายปีนี้อนุภาพทำยอดได้ตามเป้าที่ว่าไว้ เธอจะได้เป็นหุ้นส่วนของบริษัท และจะได้รับการสนับสนุนให้เป็นผู้บริหารของบริษัทด้วย เอาล่ะ ยังไงก็พยายามเข้านะ"

เสียงปลายสายตอบกลับมา

"ไม่ต้องห่วงครับหัวหน้า ยอดขายของผมก่อนหน้านี้ก็ทำไว้เกือบถึงเป้าแล้ว เดี๋ยวผมขอไปเจอลูกค้าก่อนนะครับ"

อนุภาพตัดสายโทรศัพท์ทิ้ง เขาสูบบุหรี่จนหมดมวน อนุภาพขึ้นไปนั่งบนรถสตาร์ทเครื่องและเปิดแอร์เย็นฉ่ำ เขาเริ่มเรียบเรียงคำพูดพร้อมกับซ้อมท่องบทเสนอแผนโฆษณาโดยการพูดกับตัวเอง

"เราจะทำให้แบรนด์อาหารเสริมของเสี่ยติดตาลูกค้าให้มากที่สุดครับ ยี่ห้อและสรรพคุณจะถูกติดไว้กับผลิตภัณฑ์เกี่ยวกับอาหารและเครื่องดื่ม ไม่ว่าจะเป็นขวดซอส กะปิ น้ำปลา ไม่ว่ายังคนก็ต้องเห็นเพราะต้องกินต้องใช้ ถุงข้าวสารอาหารกล่องสำเร็จรูปก็จะมีชื่อแบรนด์บนนั้น ขวดน้ำดื่ม ถุงขนมนมเนยก็ไม่เว้น ขั้นแรกเราต้องทำให้คนจดจำแบรนด์ให้ได้มากที่สุด"

อนุภาพเว้นคำพูด เหมือนเขากำลังคิดคำในประโยคถัดไป

"จากนั้นเราจะทำภาพยนต์โฆษณาโดยพยายามสร้างความกลัวให้กับผู้รับสื่อ และบอกถึงความจำเป็นที่จะต้องใช้ผลิตภัณฑ์นี้ เช่นบอกถึงโรคร้ายและความเสี่ยงที่จะเกิดโรคนี้ และต้องใช้อาหารเสริมของเสี่ยเท่านั้นที่จะป้องกันความเสี่ยงนี้ได้ เราอาจจะจ้างดาราชื่อดังมาบอกว่าเคยใช้อาหารเสริมชนิดนี้ แล้วดีอย่างนู้นดีอย่างนี้ รับรองครับเสี่ย ว่าอาหารเสริมของเสี่ยต้องมียอดขายถล่มทลายแน่ๆ"

อนุภาพเว้นคำพูดอีกครั้ง ตอนนี้เขากำลังคิดประโยคคำพูดปิดท้าย

"เพราะว่าวิธีการเหล่านี้มันเคยใช้ได้ผลมาแล้ว และผมคิดว่ามันก็จะยังคงใช้ได้ต่อไปเรื่อยๆไม่มีวันสิ้นสุด เพียงแต่ว่าเราต้องหารูปแบบใหม่ๆมาใช้บ้าง ก็แค่นั้นเอง"

อนุภาพยิ้มอย่างภูมิใจ

ชนบทในฝัน

มัลลิกายกท่อนแขนและก้มมองดูที่นาฬิกาข้อมือ เธอมายืนรอเพื่อนได้สักพักแล้ว เช้านี้มัลลิกากับเพื่อนอีก 2 คนนัดกันไว้ว่าจะขับรถกลับบ้านที่ต่างจังหวัด พวกเขา 3 คนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก เรียนและเติบโตมาด้วยกันจนจบ และเดินทางเข้ามาทำงานในเมืองหลวงด้วยกันแต่แยกย้ายกันไปทำงานคนละที่

เข็มยาวบอกว่าเลยเวลานัดที่เพื่อนเธอบอกไว้มา 3 นาทีแล้ว แต่นั่นไม่ทำให้มัลลิการู้สึกหงุดหงิดอะไรเพราะมันแค่ 3 นาที เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นรถยนต์ของเพื่อนเธอมาจอดตรงหน้าแล้ว

"ขึ้นมาเลยยายกา"

สุรเดชคนขับรถตะโกนเรียกมัลลิกาผ่านกระจกเบาะนั่งทางด้านซ้ายที่มีวัลภานั่งอยู่ ไม่รอช้ามัลลิกาหอบกระเป๋าเสื้อผ้าเปิดประตูที่เบาะหลังและก้าวขึ้นไปนั่งในรถที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ

"เฮ้อ... แค่คิดว่าจะได้กลับบ้านก็มีความสุขแล้ว ลาก่อนความสับสนวุ่นวาย"

มัลลิกาทำท่าผ่อนคลายจนเพื่อนๆที่นั่งข้างหน้าเห็นแล้วอดยิ้มไม่ได้

"สับสนวุ่นวายน่าเบื่อแค่ไหน เดี๋ยวเราก็ต้องกลับมาอยู่กับมันอีก"

วัลภาพูดจากความรู้สึกจริงๆของเธอ

"มันเป็นยังไงยายกา ช่วงนี้เบื่อชีวิตเหรอ"

สุรเดชพูดในขณะที่เขาเพ่งสมาธิไปที่ท้องถนนหลังจากเหยียบคันเร่งออกมาบนถนนใหญ่แล้ว

"มันพูดยากนะสุรเดช บางทีเราทำงานจนลืมที่จะสำรวจตัวเอง พอมีเวลามาดูใจตัวเองแล้วกลับบอกว่าเราไม่พอใจกับสิ่งนี้สิ่งนั้น"

"หมายความว่ายังไง?"

"เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาน่ะสิ ฉันโดนเจ้านายเข้าไปต่อว่าเรื่องความคาดหวังของเขาต่อผลงาน ไหนจะเรื่องเพื่อนร่วมงานที่คอยแต่จะโยนความรับผิดชอบมาให้เราเพียงคนเดียว ในเวลางานฉันก็ได้แต่ทำตามความต้องการของคนเหล่านั้น แต่พอเวลาพักฉันกลับรู้สึกเศร้าและหดหู่ยังไงไม่รู้"

มัลลิกาพูดระบายความในใจออกมา สายตาเธอจ้องออกไปนอกตัวรถอย่างเหม่อลอย มีเพียงแค่ช่วงเวลานี้เท่านั้นที่ทำให้เธอได้ผ่อนคลายเมื่ออยู่กับเพื่อนเก่าๆ

"เอาน่าๆเพื่อน พวกเราก็เป็นเหมือนกันหมดทุกคนแหละ ความกดดันจากที่ทำงาน แต่งานของเธอน่าจะสนุกดีนะ เห็นว่าเดือนที่แล้วที่บริษัทพาไปเที่ยวเกาหลีมานี่ อัพรูปลงเฟซดูท่าทางสนุกสนานกันดีไม่ใช่เหรอ"

วัลภาถาม ในเวลานี้เธอก็อยากที่จะช่วยบรรเทาความเครียดจากเพื่อนรักของเธอด้วยเหมือนกัน

“คนเราเวลาถ่ายรูปก็ต้องทำให้ดูยิ้มแย้ม ดูมีความสุขกันทั้งนั้นแหละภา พูดตรงๆนะกับเพื่อนที่ทำงานฉันก้ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่หรอก”

ตอนนี้รถยนต์จอดแน่นิ่งบนท้องถนนเพราะการจราจรติดขัดมาก

“แล้วนายเป็นยังไงบ้างสุรเดช จะว่าไปพวกเราก็ไม่ค่อยมีเวลามาเจอกันหรือคุยกันเท่าไหร่นะ”

สุรเดชปล่อยมือจากพวงมาลัยแล้วเอามือทั้งสองข้างมาประสานกันที่ท้ายทอยเพื่อให้ผ่อนคลายกล้ามเนื้อ เหมือนเขารู้ว่าต้องรออีกหลาย 10 นาทีกว่ารถจะสามารถเคลื่อนตัวได้

“ฉันโชคดีหน่อยที่ไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องงาน แต่มันอาจจะเหมือนกับที่เธอพูดไว้เมื่อกี๊นี้ เราอาจจะทำงานหรืออยู่ๆไปโดยที่ลืมสำรวจตัวเอง จนบางทีก็ทำให้เราลืมไปเลยว่าเรานั้นต้องการอะไรกันแน่ในชีวิตนี้ เมื่อเราได้คิดถึงความต้องการจริงๆของเราเองว่าต้องการอะไร มันก็สายเกินไปที่จะไขว่คว้าสิ่งนั้นมาได้แล้ว"

"เธอพูดแล้วฉันงงมากเลย บอกมาเลยได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่"

มัลลิกาพูดถามด้วยรอยยิ้ม นั่นทำให้สุรเดชที่มองหน้าเธอผ่านกระจกมองหลังเผลอหัวเราะออกมาเบาๆ และวัลภาที่นั่งข้างก็หัวเราะชอบใจ

"พวกเธอจำได้หรือไม่ว่าในสมัยที่เรายังอยู่ที่บ้าน เมื่อมีงานประกวดวาดภาพที่ไหนฉันต้องไปเข้าร่วมประกวดด้วยทุกครั้ง แม้จะเป็นต่างจังหวัดไกลๆก็ส่งผลงานไป ได้รางวัลบ้างไม่ได้บ้างแต่นั่นก็ทำให้ฉันได้มีความสุขดี"

"อ่อ! ใช่แล้ว แต่นั่นมันนานมากแล้วเนอะ ฉันยังจำได้ถึงฝีมือการวาดรูปของนาย รูปที่นายวาดภาพพวกเรา 4 คนฉันยังเก็บไว้อยู่เลยมันน่าประทับใจมาก แล้วตอนนี้นายไม่วาดภาพแล้วหรือ"

มัลลิกาถามอีกครั้ง

"ฉันไม่มีเวลาพอที่จะทำเรื่องแบบนั้นได้อีกแล้ว"

คำตอบสั้นๆแต่นั่นทำให้ทั้งมัลลิกาและวัลภาประหลาดใจยิ่งนัก พวกเธอรู้ดีว่าการวาดภาพคือชีวิตจิตใจของสุรเดช แต่อะไรกันที่สามารถทำให้เขาเลิกทำในสิ่งนี้ไปได้

"งานของฉันดึงเวลาทั้งหมดที่เหลืออยู่ของฉันไปหมดเลย การใช้ชีวิตอยู่ในเมืองกรุงนี้ต้นทุนมันสูงจริงๆ บางครั้งฉันต้องทำโอที รับงานพิเศษเพื่อจะหาเงินมาใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน ซื้อสิ่งของล่อตาล่อใจ การจะวาดภาพให้ได้สักภาพหนึ่งมันใช้เวลามากกว่าที่เรานั่งหน้าผ้าใบ ต้องใช้เวลาในการเก็บเกี่ยวจินตนาการและประสบการณ์ เชื่อไหมว่าฉันซื้อหลอดสีและผ้าใบมาเมื่อหลายปีก่อน แต่จนปัจจุบันนี้หลอดสียังไม่ถูกเปิด ผืนผ้าใบยังไม่ถูกแกะจากห่อ"

เวลาผ่านไปยังไม่ถึง 5 นาที รถที่จอดอยู่ข้างหน้ายังไม่มีท่าทีว่าจะขยับ 

"ตอนนี้แค่ฉันจะจับดินสอเพื่อร่างภาพเขียน ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเขียนอะไร"

ประโยคสุดท้ายสุรเดชพูดมันออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ทุกคนในรถต่างเงียบกันไม่พูดจาอะไรกันต่อ เหมือนทุกคนอยากจะหยุดพักสมอง ไม่นานรถเริ่มขยับตัว สุรเดชค่อยๆเหยียบคันเร่งให้รถออกตัวอย่างแผ่วเบา

รถวิ่งบนถนนใหญ่นอกเมือง ทั้งมิลลิกาและวัลภาต่างเผลอหลับไปปล่อยให้สุรเดชใช้สมาธิในการขับรถอยู่คนเดียว แต่ทั้งคู่ถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือของวัลภา

วัลภาตื่นขึ้นมารับสายโทรศัพท์แบบงัวเงีย เธอฟังเสียงที่ดังออกมาจากโทรศัพท์อย่างเงียบโดยที่ไม่พูดอะไรโต้ตอบกลับไป ไม่นานสายน้ำไหลรินออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของเธอ มัลลิกาเลือกที่จะข่มเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่ให้ดังเข้าไปในโทรศัพท์ จนกระทั่งเมื่อเธอวางสวยโทรศัพท์ไปเธอปล่อยโฮออกมาเต็มที่จนทั้งสุรเดชและมัลลิกาต่างตกใจ และเมื่อวัลภาเริ่มที่จะสงบจากอาการโศรกเศร้าแล้วสุรเดชที่นั่งข้างจึงไตร่ถามเรื่องราว

"เกิดอะไรขึ้นหรือภา"

"ก็แฟนของฉันน่ะสิ โทรมาบอกเลิก"

สุรเดชและมัลลิกาเมื่อได้ฟังแค่นั้นถึงกับทำท่าตกใจ

"สมัยนี้มันง่ายกันขนาดนี้เลยเหรอ โทรมาแปร๊บเดียวก็บอกเลิกกันได้ ไม่กี่วันมานี่เห็นเธอสองคนยังไปเที่ยวกลางคืนด้วยกันนี่"

มัลลิกาถาม

"ก็เพราะไปเที่ยวด้วยกันวันนั้นแหละ เลยไปเจอผู้หญิงคนใหม่เข้า สงสัยว่าคงจะแลกเบอร์และโทรติดต่อกันมาสักพักแล้วล่ะ"

"อะไรกัน ทำไม่คนสมัยนี้เป็นแบบนี้กันไปแล้วหรือนี่ คนเมืองกรุงนี่ไม่มีความจริงใจให้แก่กันเลย"

มัลลิกาพูดบ่นตามประสา

"ไม่หรอกมั้งยายกา บางทีแล้วคนกรุงเขาอาจจะต้องการแบบนี้จริงๆก็ได้ เราอาจจะผิดเองที่มีความต้องการไม่เหมือนกับคนที่อยู่ที่นี่เอง"

สุรเดชออกความเห็น

"แล้วเธอไปเจอกับแฟนเธอมาได้อย่างไรกันล่ะ"

"ฉันเจอกับแฟนก็สถานที่แบบนี่แหละ อาจจะถูกอย่างที่เธอว่านะสุรเดช บางที่พวกเขาอาจจะต้องการแบบนั้นจริงๆ"

"ลืมๆเรื่องพวกนั้นไปเถอะน่า อย่างน้อยเธอก็ยังมีพวกเรานะ"

มัลลิกาให้กำลังใจเพื่อนเธอ

"เดี๋ยวพอเราไปถึงบ้านเราไปหาต่อก่อนเลยนะ ไม่เจอกับมันนานแล้วรู้สึกคิดถึงมัน"

มัลลิกาทัก

"ได้สิ อยากไปเจอมันเมือนกัน จะว่าไปแล้วต่อก็ดูน่าอิจฉาดีนะ ไม่ต้องมาใช้ชีวิตที่วุ่นวายในเมือง ไม่ต้องเจอรถติด ไม่ต้องสูดควันพิษ ไม่ต้องทำงานที่โดนกดดัน ไม่ต้องเจอกับคนที่ไม่จริงใจ"

สุรเดชพูดเหมือนกับประชดชีวิตตัวเอง

"นั่นสินะ เราทำงานอยู่ที่กรุงเทพมานาน เหมือนกันเรายังไม่ได้เริ่มต้นชีวิตอะไรเลย ดูเพื่อนเราสิ มีลูกมีเมีย มีบ้านเป็นของตัวเองหมดแล้ว"

วัลภาพูดบ้าง

"ถ้าอย่างนั้นพวกเรากลับไปอยู่ที่บ้านกันบ้างดีไหม"

"ไม่ได้หรอกยายกา เราไม้เคยสร้างฐานอะไรที่นั่นเลย เราไม่เคยทำสวนทำไร่ ไม่มีธุรกิจอะไรที่บ้าน ถ้าเรากลับไปก็ไม่มีงานทำอยู่ดี อย่างมากสุดก็ต้องเก็บเงินจากการทำงานสักก้อนแล้วค่อยกลับไปลงทุนทำอะไรที่บ้าน"

สุรเดชเสนอความเห็น

"นั้นสินะเธอพูดถูก อยากย้อนเวลากลับไปได้จังเลย หากนายสามารถย้อนเวลากลับไปได้และเลือกที่จะอยู่ที่บ้าน ตอนนี้นายอาจจะยังคงได้วาดรูปอยู่"

สุรเดชทำท่าเห็นด้วยกับคำพูดนี้ แต่เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา

รถยนต์เคลื่อนวิ่งผ่านถนนดินแดงที่อยู่ระหว่างทุ่งนากว้างใหญ่และเขียนขจี พวกเขาใกล้จะกลับถึงบ้านแล้ว สุรเดชมองทอดออกไปยังสวนและไร่นารอบข้าง ตอนนี้จิตใจของเขารู้สึกสงบอย่างยิ่งเมื่อใกล้ถึงบ้าน

...

มัลลิกาเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าในห้องนอนเก่าของเธอ เธอทำธุระส่วนตัวเล็กน้อยก่อนรีบเดินออกจากบ้านเพราะได้ยินเสียงแตรรถดังขึ้น

"เร็วๆเลยยายกา เราจะไปเซอร์ไพส์ต่อที่บ้าน"

รถยนต์จอดลงที่หน้าบ้านไม้เรือนใหญ่ ร่มรื่นด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ในบ้านและมีคลองเล็กๆข้างรั้วบ้านยิ่งสร้างความสวยงามให้สภาพแวดล้อมรอบตัวบ้าน

"เฮ่! สุรเดช มัลลิกา วัลภา มาได้อย่างไรเนี่ย ทำไมไม่โทรมาบอกกันก่อน"

"อยากมาเซอร์ไพส์นายน่ะ"

"มาเลยๆ เข้าบ้านมาก่อน กำลังจะกินข้าวพอดี"

ทั้ง 3 เดินเข้าในตัวบ้าน เห็นลูกตัวเล็กๆและเมียของต่อ จากนั้นต่อพาเพื่อนทั้ง 3 ไปนั่งที่โต๊ะใต้ต้นไม้ข้างคลอง และเมียของต่อยกกับข้าวและเครื่องดื่มมาวางให้ที่โต๊ะ

"ไม่ต้องลำบากก็ได้เพื่อน พวกเราแวะมาพูดคุยกันตามประสาเพื่อนเก่า"

จากนั้นทั้ง 4 ก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน รวมถึงเมื่อทั้งหมดดื่มเบียร์ไปกันคนละแก้วสองแก้วก็ทำให้คุยกันได้สนุกคอขึ้น จนกระทั่งมัลลิกาเริ่มไถ่ถามถึงความเป็นอยู่ของต่อ

"เฮ่อ... ฉันเป็นอย่างไรบ้างน่ะเหรอในตอนนี้ ก็ดี! สุขสบายดีไม่เดือดร้อนอะไร ก็พอมีเงินใช้บ้างตามประสาชาวไร่ชาวนา แต่มันติดอย่างเดียวน่ะสิ"

ต่อยังพูดไม่จบ เขาหยุดพักยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่มจนหมดแก้ว

"แต่ชีวิตมันน่าเบื่อนี่สิ"

ทั้ง 3 หันมามองหน้ากันก่อนจะทำหน้าสงสัย เพราะพวกเขาเคยคิดว่าต่อน่าจะมีชีวิตที่มีความสุข

"มัลลิกาฉันเห็นเธอโพสท์รูปไปเที่ยวต่างประเทศลงเฟซบุ๊ค ชีวิตคงจะมีความสุขมาก ได้พบปะพูดคุยกับคนมากหน้าหลายตา แต่ดูฉันสิ วันๆไปแต่ทุ่งนา เจอหน้าแต่วัวควาย น่าเบื่อจะตายไป"

ต่อรินเบียร์ใส่แก้วของตัวเองและยกขึ้นดื่มพรวดเดียวก่อนจะพูดต่อ

"สุรเดชฉันเห็นนายถ่ายรูปลงเฟซบุ๊คตอนไปเที่ยวตามพิพิธภัณฑ์และห้องภาพ คงจะได้เห็นงานศิลป์เจ๋งๆเยอะเลย ดูฉันสิ วันๆเห็นแต่กิ่งไม้ใบหญ้า ดูสิมันน่าเบื่อแค่ไหน"

ต่อทำเหมือนเดิมกับขวดเบียร์และแก้วอีกครั้ง

"วัลภาฉันเห็นรูปเธอไปเที่ยวผับเที่ยวบาร์ยามค่ำคืน แสงสีและผู้คนมันคงจะสวยงามมากสินะ ดูฉันสิ ตอนกลางคืนมีแต่แสงจันทร์กับแสงหิงห้อยและความเงียบ"

ต่อหยุดพูดอีกครั้ง แต่ตอนนี้เขาเริ่มเมามากแล้ว

"ฉันล่ะอิจฉาชีวิตพวกนายทุกๆคนจริงๆ จำได้ไหมตั้งแต่สมัยทีพวกเรายังเด็ก ใครๆก็ต่างมีความฝันว่าจะต้องออกไปจากหมู่บ้านให้ได้ ไม่ว่าวันใดก็วันหนึ่ง ทุกคนในวัยเด็กมีความฝันที่จะออกไปใช้ชีวิตในเมืองที่สวยงาม ออกไปแต่งตัวสวยๆหล่อๆ ใช้แต่ของดีๆ กินอาหารอร่อยๆ"

ทั้ง 3 คนมองหน้ากันไปมาอีกครั้ง

"แต่อย่างน้อยนายก็มีลูกเมียที่น่ารัก"

"ก็อาจจะใช่ พวกเขาคือชีวิตทั้งหมดของฉัน"

ดึกมากแล้ว งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา มัลลิกา สุรเดชและวัลภานั่งรถออกจากบ้านของต่อ ปล่อยให้ต่อนั่งดื่มเพียงลำพังในบรรยากาศที่สงบเงียบ